Como vivían?

As comunidades desta época practicaban unha economía semellante á do Neolítico. A obtención dos metais necesarios para a fabricación dos materiais (armas, xoias, útiles de labranza…) existía grazas á práctica dunha minería do cobre, estaño, chumbo, ouro e prata.

Vivían en asentamentos -poboados- ao aire libre ocupados episodicamente ou sexa con recorrencia na ocupación dun mesmo asentamento. Diversos traballos arqueolóxicos como os realizados con motivo da construción da rede de gasificación de Galicia, entre outros, permitiron ampliar o número de xacementos da Idade do Bronce. Grazas a estas investigacións podemos coñecer pautas de localización destas comunidades. Os asentamentos situábanse en pequenas chairas a media ladeira ou próximas aos altos dos montes, en moi raras ocasións en zonas baixas do monte. O sistema de rozas implicaba que ao cabo de dous ou tres anos tiñan que ser abandonados debido á diminución de nutrientes e á perda de estrutura agregada que provocaba o encharcado do terreo e a imposibilidade de volver cultivalo ata pasados entre seis e nove anos, tempo no que recuperar as súas características iniciais. Isto motivaba o desprazamento do poboado na procura de terreos cultivábeis (Santos Estévez). Pénsase que tiñan unha mobilidade limitada a unha determinada serra ou monte pola concentración de grupos de asentamentos non simultáneos que se pode apreciar nalgunhas zonas. Poden considerarse asentamentos seminómadas vinculados a un determinado territorio.