O fenómeno da peregrinación a Santiago.

O camiño a Fisterra.

Unha das prazas máis emblemáticas e simbólicas de España.

Meta de todos os Caminos, condensa a historia milenaria da cidade. Santiago de Compostela está asociado a un dos máis importantes fenómenos da historia medieval, o camiño da Peregrinación que trae a milleiros de peregrinos dende fai máis de 1.000 años.

A súa importancia radica fundamentalmente en ser centro de peregrinación da cristiandade medieval, o que convertiu a cidade nunha das máis importantes de Europa pólo seu esplendor e lugar de culto. Nas épocas románica e barroca, o santuario de Santiago exerciu unha influencia artística decisiva en Galicia e no norte da Península Ibérica.

Para moitos peregrinos non é o final do camiño, senón un punto intermedio para chegar a Fisterra na Costa da Morte, lugar onde na Idade  Media, dábase por posto que acababa o mundo, que é o que significa Fisterra, Finis Terrae o Fin da Terra.

No 1985 Santiago de Compostela foi declarada Patrimonio Cultural da Humanidade pola Unesco.

No 1987 o Consello de Europa declarou O Camiño de Santiago como o Primeiro Itinerario Cultural Europeo póla  importancia dese camiño de peregrinación como fonte de transmisión da cultura e a arte.

No ano 1993 o propio Camiño de Santiago foi distinguido tamén pola Unesco có título de Patrimonio Cultural da Humanidade.

Dende o descubrimento do sepulcro do Apóstolo Santiago no século once, determinados peregrinos decidían prolongar a súa viaxe ata a “Costa da Morte”, que era para os antepasados  a punta máis occidental de Europa, o tramo final dun itinerario marcado no ceo póla Vía Láctea.

A tradición xacobea do finisterrae galego fundaméntase en dúas das devocións máis populares de Galicia; o Santo Cristo, en Fisterra, e a Virxen da Barca, en Muxía, que según a tradición acudiu a este fermoso lugar nunha barca de pedra para darlle ánimos a Santiago na súa predicación.

Éo centro monumental de Santiago de Compostela. O seu nome nace dos “obradoiros” talleres dos canteiros que traballaron neste lugar durante a construcción da fachada barroca da Catedral, que domina a praza e da a benvida aos milleiros de peregrinos que chegan pólos camiños de Santiago.

Delimitada póla Catedral, o Pazo de Raxoi, o Hostal dos Reis Católicos, o Pazo de Xelmírez e o Colexio de San Xeróme, os catro símbolos da vida da cidade.

Na zona este da praza: a Igrexa, representada pola maxestuosa e imponente Catedral. Enfrente o goberno municipal co Pazo de Raxoi. No sur a Universidade que marcou a vida cultural da cidade nos últimos 500 anos, cuxo reitorado ocupa o Colexio de San Xeróme y finalmente no norte, o Hostal dos Reis Católicos, hoxe Parador Nacional, símbolo da hospitalidade que a cidade lles  brinda aos  peregrinos.

Esta praza ten a calidade de resumir os usos e a historia milenaria da cidade. Un xiro de 360 grados permite recoñecer a simple vista a presenza de distintos estilos arquitectónicos, surxidos en máis de 700 años de construcción.

Tamén a figura  do Apóstolo está presente en todos os edificios da praza.

O Hostal dos Reis Católicos tamén chamado Hospital Real, actualmente Parador Nacional de Turismo, empezou a construírse despois da visita realizada pólos Reis Católicos a Santiago de Compostela no 1486. Inagurouse no 1492.

É un fermoso edificio gótico de fachada plateresca, obra dos mestres franceses Martín de Blas e Guillén Colas, do século dezaseis.

A función do hospital era curar as feridas dos peregrinos que póla época recorrían o Camiño de Santiago, que en moitos casos chegaban nun estado lamentable, pólo que tiñan que pasar varios días no hospital antes de poder ir á Catedral.

Este pazo, mandado construír polo arcebispo Raxoi no 1766. É de estilo neoclásico francés. O frontón central posee un relieve no que se representa a batalla de Clavixo y que cubre o tímpano sobre o que se asenta a figura do Santiago ‘O Matamouros’.

A orixe o edificio destinouse a cárcere e concello ademáis de albergar aos neños do coro da catedral, aos acólitos e aos sacerdotes.

Na actualidade é sede do concello compostelán, do Consello da Cultura Galega e de algunhas dependencias do Goberno da Xunta de Galicia.

O edificio renacentista fundado no século dezaseis polo arcebispo Fonseca terceiro para albergar estudiantes pobres.

A portada, ricamente decorada, e presidida por escudo de Fonseca, presenta as imáxenes de Santiago, San Xoán e San Francisco a esquerda, e as de San Pedro, San Pablo e San Mauro a dereita. Presiden a arquivolta as representacions de Santa Ana, a Virxen e o Neno. Na actualidade alberga o Reitorado da Universidade de Santiago de Compostela.

Apoiado  no costado norte da Catedral, e  de cara a Praza do Obradoiro, levántase este  pazo episcopal que mando construír el arcebispo Diego Xelmírez para sustituir a antiga residencia episcopal derrumbada durante as revoltas. É o exemplo máis representativo da arquitectura románica civil que hai en España.